“Her nefis ölümü tadacaktır” diyorken Allah, sen nefsini öldürdün mü ki ölümsüz gibi yaşıyorsun. Ey insan, sen dağları mı yarattın ki, bu küçük tepeler benim diyerek geziyorsun. Hak yüzüne güldü, zaman denk geldi, sen imkan buldun, sen lütuf buldun ve buraya geldin. Şimdi her şeyin sahibi senmisin ki insanlara tepeden bakıyorsun.
Oysa ki Firavun’da veziri Haman’a öyle demişti. “Ey Haman bana bir kule yap, o kadar yüksek bir kule yap ki şu Musa’nın Allah’ı varya O’nun yanına bir gideyim. Gideyimde bir göreyim nasıl bir şeymiş” Firavun kibrine boğulupta yerde göremediği Allah’ı gökte oturur sanmıştı. Çünkü yerde kendisine rakip yoktu. Yeryüzü O’nundu. Musa’nın gökteki Allah’ı nasıl olurda O’nun yeryüzündeki saltanatını tehdit edebilirdi. Yeryüzünde tanrı kendisiydi, diğer herkes onun emrindeki kulları köleleri. Sende bir bak kendine. En son hangi tartışmanda kendini haksız buldun. En son ne zaman haksızlığın altında ezilip hatanı kabul ederek yürekten özür diledin. Ama hayır sen özür dilemezsin çünkü sen hep haklısın değil mi? Sen yeryüzünde firavunun varisisin. Her şey senin eserin, senin sanatın. Her güzelliğin sahibi sensin. Çevrende sen olmadan yaşayabilecek kimse yok. Etrafında herkes sana muhtaç. Öyle yaşıyorsun ki sen olmasan kimse mutlu olamaz, yaşayamaz sanıyorsun. Ama ey Firanun’un varisi, unutma ki Musa’nında varisleri var. Sen zulüm üzerine kurduğun saltanatı yıkacak bir Musa kalmadı mı sanıyorsun. Firavunlar yaşamaya devam ediyor da Musa’lar öldü mü sanırsın? Sen sür hükmünü şimdi, Sefa sarayında zevkin şatafatın içinde eğlen. Ama bekle. Nereden geldiğini bilmediğin anda, senin zulmünden kurtarılmış bir Musa’yı ellerinle sarayın içine alman yakındır.