At izi it izine karıştı diye bir söz vardır. Ortamın kargaşaya gömüldüğü zamanlarda, doğrunun ve yanlışın birbirine karıştığını, ikisinin birbirinden ayırt edilemediğini anlatan bir söz. Sürekli değişen ama asla gelişemeyen ülke gündeminde artık bu söz level atlayıp, “Atla İt birbirine karıştı” şeklinde söylenebilir hale geldi. Yirmi yıllık bir iktidarın yönettiği ülkeden bahsederken, yirmi yıllık muhalefeti es geçiyoruz. Önümüzde 2 seçenek var. Bir taraf ülkenin başına gelen hiç bir kötü olayın sorumluluğunu almazken, diğer tarafta bu sorumluluğu iktidara fatura edip ihaleyi onlarda bırakamıyor. Yaşayıp gidiyoruz bir labirentin içinde. Düşününce insan kendini bir deney faresi gibi hissediyor. Bizleri çıkışı olmayan bir labirente tıkmışlarda nasıl çıkamayacağımızı izlemeye koyulmuşlar zannediyor. Bu Necip milletin makus kaderidir her kötü durumda ihale hep halka kalır. Bizden yol için, köprü için, elektrik, doğalgaz, su, eğitim, sağlık, güvenlik için vergi alırlar, sonra bunlardan faydalanınca ayrıca para alırlar oda yetmez, bu hizmetler için ödediğimiz paranın da artı vergisini alırlar. Salgın olur “Biz Bize Yeteriz”, yangın olur “Biz Bize Yeteriz”, deprem olur “Biz Bize Yeteriz”. Bizim bize yetmediğimiz yerde dönüp arkamıza baktığımızda kimse yoktur. Yüzde bir bile öldürücülüğü olamayan bir yapay virüsle bizi evlere tıkarlar. Ama gazımızı almak içinde “Hayat Eve Sığar” diye slogan atıp avuturlar. Sonra bir gece herkesin evinde, en savunmasız olduğu saatlerde bir deprem olur ve bir bakarız ki hayatımızı sığdırmaya çalıştığımız o evler ölümümüz olmuş. Bir suçlu, bir mesul ararız ama nafile. Yıkıldık, enkaz altında kaldık, dışarda kalanlarımız soğukta ve açıkta ne olacak diye sormaya kalksak hain ilan edilip yine ihale bize kalacak. Memlekette at kalmamış, it kalmamış, bit kalmamış. Olup bitenlerin, ölüp gidenlerin mesuliyetini yüklenen ne genel nede yerel kimseler yok. Yine Sherlock Holmes gibi iz süreceğiz. Ama merak etmeyin hiç birimiz Sherlock Holmes olmadığımız için katili asla bulamayacağız. Zaten bir süre sonra unutup gideceğiz. Şimdi içine girdiğimiz binaların önce kolonlarına falan bakıyoruz ya, hepsi geçecek. Yakın bir zamanda tekrar gelecek hayalleri kurup, yarınlarımızı planlamaya devam edeceğiz. Bu ne kadar sürecek bilmiyorum, ama bazılarımız için bir gece o enkazın altında yapayalnız kalacağız. Dışarıdaki birinin “sesimi duyan var mı?” diye bağırdığını duyabilenlerimiz bile içimizde en şanslı olanlar olacak. Çünkü bir çoğumuzun adı vefat listesinde bile yer almayacak. Bu ülke için hiç yaşamamış gibi silinip yok olup gideceğiz. Bizden geriye kalanlar için millet seferber olurken, yetkililer birbirini suçlayacak. İşin sonunda yine ihale seferber olan Yüce Türk Milleti’ne kalacak. En acısı da hiç birimiz kahin olmadığımız halde böyle olacağını biliyoruz. Bile bile yok olacağız ve katilimiz asla bulunmayacak.