Bizler evlatlarımıza kol kanat gereceğiz derken onlara, ne sorumluluk bilincini aşılayabiliyoruz, ne de özgüven yetisini. ‘Dur yavrum ben bir koşu gider ekmek alır gelirim. Yeter ki sen n’olur birkaç lokma daha ye.’ ‘Ver o çantayı bakayım belini inciteceksin, sen kapıyı açıver yeter yavrucum.’ ‘Ah çocuğum ah çok terlemişsin dur sırtına havlu koyayım.’ ‘Güzel evladım, sakın yorulma emi, sen sadece uyu, ye, ders çalış, biraz televizyon izle, ‘Beni merakta bırakma! Yolda da ara varınca da çaldır.’ Sözcükleriyle onların yaşamını kolaylaştırdığımızı sanıyoruz…