Bir Müslüman, her alanda Nebevî mesajı hayatına tatbik etmelidir. *** İmam Gazzâlî (rh) hazretlerinin İhyâu Ulûmi’d-Dîn adlı eserinin takdim yazısında, haram avcılığı ya da harama ulaşmak için bütün yolları mübah kabul eden bir zihniyeti 9 asır önce tasvir ederek günümüze ışık tutmuştur. İmam Gazzâlî’ye (rh) hazretleri, eserinde, Nebevî mesajı hayatına tatbik etmekle sorumlu kişilerin Hakk Yolu’nu kaybettiğini ve bunun sonucunda da toplumun/müslümanların yozlaştığını ifade etmiştir: “Doğru yolun rehberleri, peygamberlerin vârisleri olan âlimlerdir. Ne var ki, zaman onları silip süpürdü ve geride şekilciler kaldı. Âlimlerin çoğunu şeytan hükmü altına aldı, azgınlık onları yoldan çıkardı; her biri kendi peşin zevklerine daldı ve bu yüzden iyiyi kötü, kötüyü iyi görmeye başladılar. Nihayetinde din ilimlerinin defteri dürüldü. Dünyanın çeşitli bölgelerinde doğru yolun işaret bayrağı indi. Böylece o (yolunu şaşırmış) âlimler, halka şöyle bir yanlış kanaat aşıladılar: İnsanlar arasında ihtilaflar çıktığında hukuki anlaşmazlıkları çözmeye uğraşan kadıların yardım alacağı yönetim bilgilerinden veya (tartışmada rakibine) üstünlük sağlayıp onu yenmek suretiyle övünme peşinde olanların kuşandıkları cedel silahından ya da vaizlerin halkı kandırmak için kullandıkları tumturaklı konuşma sanatından başka ilim yoktur. Zira o (yolunu şaşırmış âlimler), haram avcılığı ve günah tuzağı olarak kullanmak için bu üçünden başka bir yol bulamadılar” (Trc.: Mustafa Çağrıcı, DİB Yayınları) *** Dokuz asır sonrasına ayna tutalım. *** Kendini Müslüman kabul eden bir kişi, güvenilir olacak. Doğru mu? El Hakk: doğru. Ancak… Siyasi parti mensubu… Bulunduğu mevkiini, gizli veya aşikâr kendi menfaatine kullanıyor ise… İhaleleri bizzat kendisine veya arkadaş/yakın çevresine “rakipsiz” bir şekilde akıtıyor ise… Bu tarz politik şahsiyetlerden “GÜVENİLİR MÜSLÜMAN” diye bahsetmek mümkün olur mu? *** Kamu görevlisi… Kamu kurumunda sembollerle İslam'ı temsil ettiğini şişinerek gösteriyor; amma... İşe geç gelen o ise... Vazifesini savsaklayan o ise... Hasta olmadığı halde; vicdanına sormadan “kanuni hakkımdır” diyerek devamlı rapor alan o ise… Bu tarz kamuda vazifeli şahsiyetlerden “GÜVENİLİR MÜSLÜMAN” diye bahsetmek mümkün olur mu? *** Asırlar evvelinden ikaz edilen Müslüman tipi bütün sahalarda böyle olursa… Hz. Ömer (ra) Efendimiz zamanında cereyan eden şu hadise Müslümanlar açısından efsane olmaktan öte geçmez. 2 delikanlı bir adamı koluna girip Hz. Ömer’e getirirler
“Bu adam bizim babamızı öldürdü kısas isteriz” derler.
Mahkeme kurulur adama son isteği sorulur
Adam: “Eşim ve çocuklarımı 3 günlük yolda bıraktım. Müsaade edin onlar ile helalleşeyim.”
Hz Ömer: “İdam kararın verildi. Sen 3 günlük yola gitmek için izin istiyorsun. Nasıl güvenelim sana?
Adam, İsra suresi 34.ayeti okur; “Söz verenler verdikleri sözden mükelleftir. Yarın mahşerde hesaba çekilecektir.”
Hz. Ömer; “Yerine bir kefil almamız lazım. Sen gelmezsen onu idam edeceğiz.”
Adam oradaki kalabalığa sorar kefil olacak olan var mı?
Kalabalıktan ses yoktur. En arkadan biri elini kaldırır ve “Ben olurum Ya Ömer” der. Bakarlar ki bu kişi Hz. Ebu Zer’dir.
“Ya Ebu Zer neye kefil olduğunu biliyorsun değil mi?” der Hz. Ömer.
“Bırakın gitsin adamı, ben kefilim” der yine Ebu Zer.
Adam biner atına ve uzaklaşır. 3 gün herkes adamı konuşur, gelecek mi gelmeyecek mi diye ve akşam namazına yakın uzaktan bir atlı görünür, gelen odur.
Hz. Ömer: “Neden geldin?” der.
Adam “Müslümanlar söz verip de sözlerini tutmuyorlar demesinler diye geldim.” diye cevaplar.
Ölen adamın çocukları söz ister; “Biz kısas hakkımızdan vazgeçtik.” Hz Ömer: “Peki neden affediyorsunuz babanızı öldüren bu adamı?”
Çocuklar; “Müslümanların arasında merhamet yok oldu demesinler diye!” Hz Ömer tekrar Ebu Zer’e dönüp; “Sen bu adamın neyine, nasıl inandın da kefil oldun?” der. Hz. Ebu Zer cevap verir; “Müslümanların arasında güven, itimad kaybolmuş demesinler diye kefil oldum” der. *** Konuyu biraz daha açalım… İğneyi batıralım ki; çuvaldızı batırma hakkını kendimizde görelim. *** Sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v.), Bizans İmparatorluğu’nun başındaki isim Herakliyus’a İslam’a davet mektubu gönderir ve bu mektuptan bir kesit: “Allah’ın kulu ve elçisi Muhammed’den Bizanslıların büyük reisi Herakliyus’a: Selâm hakikat yolunu izleyene. İlave edeyim ki, seni bütün olarak İslâm’ı kabule davet ediyorum. İslâm’ı kabul et ki felâh bulasın. İslâm’ı kabul et ki, Allah değerini iki kat artırsın…” Pekiyi, Peygamberimiz Efendimizin (s.a.v) bu davet usulünü biz Müslümanlar günümüzde nasıl tatbik ediyoruz? Peygamberimize (s.a.v.) tabi olurken hangi sünnetine uyuyor, hangisini görmezden geliyoruz? Yani işimize geldiğinde şeklen uygulama… Ama, asıl tatbikatta birden “unutmuşluk” ruh haline bürünüveriyoruz. Nasıl mı? Meselâ… Sarık takarken… Sakal bırakırken… Suyu (üç yudumda) içerken… Sağ elle yemek yerken sünnete uyuyoruz. Hakikat… Çok güzel tatbikatlar… Ama velâkin gelin görün ki… Aynı hassasiyet… Sosyal sahada yok. Ticarete bakıyorsunuz… Batılı sizden daha dürüst. İktisadî refahda gayrimüslim devletler almış başını gidiyor. *** Hukuk deseniz… Kabul etsek de etmesek de… Müslüman olmayanlar hukuka bizden daha fazla saygılı. *** Aynı şekilde Sünnet-i seniyyeye tabi olma: Aile hayatında yok, Nafakada yok, Mirasta yok, Eğitimde yok, Ahlakta yok ise; Bunlar yoksa siz, şeklen sünnete uysanız bile gerçek anlamda Peygamberî yolu anlamamışsınız demektir. Fiili durum bu değil mi? *** Eğer Müslümanlar: Peygamber Efendimizin (s.a.v); Şemaili şeriflerinin vasıfları ve saçını nasıl taradığı ile birlikte… Peygamberî uygulamaların esasları olan:NIrkçılığı, karşı değilseniz… Menatlara meydan okuyamıyorsanız… İsrafta sınır tanımayıp bir de bu şatafatı sosyal medyadan marifetmiş gibi gösteriyorsanız… Yolsuzluğa karşı dik duramıyorsanız… Ahlaksızlıkla mücadele edemiyorsanız… Faize direnemiyorsanız… Sömürüye dur diyemiyorsanız… O vakit Müslümanlar… Müslüman cemiyet … Peygamber Efendimizin (sav) Sünneti’ndeki mesajın idrakine varamamışlar; demektir. *** Sözün özü: Müslümanların her sahada Nebevî mesajı uygulamak gibi bir mecburiyeti var. Kendini Müslüman addeden şahsiyetler her alanda Nebevî mesajı hayatına tatbik etmelidirler. Ömer Hayyam’ın asırlar evvelinden ibret verici dörtlüğü ile bitirelim: “Bir elde kadeh, bir elde Kur’an; Bir helaldir işimiz, bir haram. Şu yarım yamalak dünyada. Ne tam kâfiriz ne de tam Müslüman” Vesselam.