Bu vatan toprağın kara bağrında  Sıradağlar gibi duranlarındır, Bir tarih boyunca onun uğrunda  Kendini tarihe verenlerindir.  **** Tutuşup kül olan ocaklarından,  Şahlanıp köpüren ırmaklarından,  Hudutlarda gaza bayraklarından  Alnına ışıklar vuranlarındır. ………………………………………………………………………………………………………………. Yine aynı sahne, yine aynı oyuncular. Bu kötü senaryoları yazanlardan da, bu kötü senaryoları yönetenlerden de, bu kötü senaryoların çok kötü oyuncularından da bıktık.  Acılarımızı  facebook ta iki gün paylaşıp sonra da hiçbir şey olmamış gibi laylaylom yaşamaktan da bıktık. Hatta kendimizden utanır olduk. Yıllar önce bir dergide okumuştum malum devletin generali “Ben tüm gücümle uğraştım. Buraya kadar getirdim. Bundan sonra bu milletin haritadan silinmesi için ne gerekiyorsa o yapılsın. Vasiyetimdir.” demiş. Ne kadar istikrarlı insanlar ki atalarının vasiyetini yerine getirmek için sürekli tarih sahnesindeki yerlerini koruyorlar. Sürekli başroldeler. Ama unuttukları bir şey var. Bu vatan, gözlerinden dolu gibi akan yaşlara aldırmadan “ şehit evladımın kokusu burnumda buram buram tüterken bağrıma taş basarım, feda olsun yiğidim derim. Keşke bir evladım daha olsaydı da onu da senin uğruna şehit verebilseydim.” diyen, feryadını içine haykıran analarla dolu. Kısacası bu soysuzların uğraştıkları toprakların adı “ANADOLU!”  Hakikaten bu topraklarda analar dolu. Hem de ciğerleri yanık, boğazlarına kadar dolu. Dert dolu, acı dolu, kahır dolu, sabır dolu. Yine bir eve daha ateş düştü. Bir anne daha can parçasını vatan için toprağa emanet etti. Aydınlı Uzman Onbaşı Ufuk Demirkıran! Bingöl’de hain saldırı sonucunda şehit düştü. Canımız yandı. Canımızı aldılar bizden.  Biz, vatanımızı korumak için çıktığın yolda seni koruyamadık askerim. Biz senin kadar güçlü olamadık, biz senin kadar korkusuz olamadık. Evimize kapanıp, televizyondan izledik sessizce gidişlerinizi. Utandık aslında askerim. Sizi koruyamamaktan utandık. Biz, sizin gibi yürekli olamamaktan utandık.  Manzara aynı… Acılar aynı… Ağıtlar aynı… Analar aynı…  VE… son görev, Baba ocağına asılan Türk Bayrağı ve altında dökülen gözyaşları…  Gök inledi şehidim. Sen giderken gök ağladı. Nasıl dayanılır bu acıya? Nasıl duracak seni doğuran, büyüten, gözünden sakınan o annenin gözyaşları?  Bu vatan size minnettar şehidim.  Bu vatan sizin sayenizde ayakta.  Nur içinde Huzurlu uyu şehidim!!! BU VATAN, “İleri atılıp sellercesine, Göğsünden vurulup tam ercesine,  Bir gül bahçesine girercesine, Şu kara toprağa girenlerindir!! ”