Yol uzuyor, yol uzadıkça nefret, felaketler, yolun sonunda tuzaklar. Yolda kendime ihanet var. Derin bir yalnızlık, içim içim ile kavgada. Her şey, zamansız. Korkuyorum. Üzgünüm… Bir fısıltıya koydum kendimi okumayı, düşünmeyi, yazmayı, bıraktım. Soruları çözmeyi bıraktım. Hiçbir önemi yok hiçbir şeyin. Yaşam sonsuz değil kafam çok karışık korkuyorum…tut beni. Herşeyin bir başlangıcı olduğu gibi sonu da var, hatırla beni. Aradan uzun, çok uzun yıllar geçti. İnsanlar çıktı yaşamımdan yaşamın içindeyken. Dört yanımda hain pusular topla cesaretini ve gör beni. Değişime en çok direnişimde yüreğime hain saatlerdeyim, merhameti söküp atmasına neden olma, gör beni. Bedenim ölümün nefesi, kalbim ve ruhum birbirinden harap, düşünmeyi bırakmış gör beni, içindeki canı gör.. Öfkenin soğuması zor, güç ölüm hakkında düşünmesi, ölüme kafa yorması. Hikayesiz bir hikaye, boşa geçen bir hayat. Kendini yaşarken gömen biri olmak zor, değişmek en büyük ihtiyaç gör beni. Sorularımda kaybolmadan, korkularımda yok olmadan, gör beni.. Hissettiklerimi gör, derinliğimde boğulmadan. Yaralı bir mazinin bana bıraktığı en acı hatıra, beni ben olmaktan alıkoyan, beni kendi ellerimle toprağa vermem. Ҫığlık çığlığa haykıran ses, duy beni. Çünkü her şey orada bitecek, yıllar önce orada başladığı gibi...
**
Huzur ve telaşla yaşarken ayrılıklarım oldu kavuşmalarım oldu. Acı ve zevk kalbimin her titreyişinde farklılıklar yarattı. Deniz olmaya devam ettim, insanların beni kıyıdan gördüğü kadardım. Uçurum olup içine yuvarlandım, içinde bir yerlere düştüm. Doğmak gibi, öleceğini bilmek gibi, ufuk çizgisinin beni sınırladığı kadardım. Eski şarkıların nağmesiyle ağladı gözlerim, ağladı yürek susup dokunamadıklarına. Acı ve zevk girdi kanıma, dokunanlar kaybetti. Kalbin derinliklerinde vurgun yiyen dalgıçlar gibi güçlüydüm, tektim, aşılmazdım bulunmaya çalışırken, hiçbirşey haline geldim, yaşamına göz konan, bendim!!! Döngüyü kırmak türlü şekil ve sebeplerle kopmak, koparılmak, ayrışmak, ayrılmak, vedalaşmak... Ama yinede insan kalabilmek. Ne çok vedam oldu. Yok olabileceğin olasılıklara tutunarak, ölümle haşır neşir olarak. Durarak varlığımı hatırlayarak. Yok olmanın hızı.Var olduğumu iddia ettiğim anda ölmek. Başlangıcın olduğu gibi sonun da varlığını kabullenmek. Kolay değil vedalar, hiç kolay değil. Cesaret edemiyor bir yanım, hayatı ucundan kıyısından keşfetmeye başlarken vedalar da başlıyor. Teker teker ölmeden evvel mezara yollamak bir yarını önemsiz değil.