Hayat, sevinç ve kederin bir arada harmanlandığı bir yolculuktur. Her insanın bu yolculukta farklı bir hikâyesi, farklı bir duruşu vardır. Ancak bazı insanlar vardır ki, ne mutluluğa ortak olabilirler ne de başkalarının mutluluğuna gölge düşürmekten geri dururlar. Bu kişilere baktığımızda, genellikle karamsarlığın ve asosyal bir yalnızlığın derin izlerini görürüz.
Bu insanlar, hayatta karşılarına çıkan her şeye bir duvar örerler. Kutlamalar, sevinçler ya da umut dolu sohbetler onlara ulaşamaz; çünkü onlar o duvarların ardında karanlık bir dünyayı tercih ederler. Fakat burada asıl mesele, kendi karanlıklarında yaşamayı seçerken başkalarının ışığını da söndürmeye çalışmalarıdır.
Bir mutluluğa gölge düşürmek, yalnızca o anı değil, o anın bir parçası olan herkesi etkiler. Düğünlerde yüzü asık olan, başarıları küçümseyen ya da sevince taş koyan bu insanlar, aslında kendi içlerindeki mutsuzluğu dışarıya yansıtırlar. Çünkü mutluluğa karşı çıkan birinin kendi içinde de huzuru bulması zordur.
Ancak bizlerin de unutmaması gereken bir şey var: Her insan kendi hayatının bahçıvanıdır. Bahçemizdeki çiçeklerin ne kadar büyüyeceği, onları ne kadar sulayıp koruduğumuza bağlıdır. Karamsar insanların varlığı sizi yolunuzdan alıkoymamalı. Onlara yardım edebiliyorsanız edin, edemiyorsanız da mesafenizi koruyarak kendi ışığınızı sürdürün.
Unutmayın, mutluluk bulaşıcıdır; ancak mutluluğunuzu korumak için de güçlü bir iradeye sahip olmalısınız. Çünkü hayatta en büyük başarı, mutluluğunuzu dış etkenlere teslim etmeden yaşayabilmektir. Engelleyenler olabilir, ama siz yürümeye devam edin. Gölgeyi oluşturanın güneşin varlığı olduğunu unutmayın; siz kendi ışığınızla parlamaya devam edin.