İnsan bireyseldir. Ego diye tanımlanan “BEN”cil yapısı her işin merkezine kendini oturtması en büyük sıkıntıların tetikçisidir aslında. Doğduğumuz anda mekanizmayla birlikte gelen bu özellik asla update edilemeyen bir bela. İnsan yaşamı boyunca görüntüsünden karakterine pek çok özelliğini değiştirip yenileyebilirken, en fanatik kurallarını bile delebilirken egosunu törpüleyip dizginleyemiyor. İnsan yedisinde neyse yetmişinde de odur sözünde anlatılanda bu.
Yeryüzünde hakim olmuş ve olmaya devam eden pek çok dini inancın temelinde de hep bu egonun kontrol edilmesi vardır. Çünkü ego insanın inancı doğrultusunda gideceği noktaya varabilmek için yapması gerekenlerin aksine hareket ettirir. İslam dininde Nefis diye tabir edilir. Nefsini yenmek günahlardan uzaklaşabilmenin ilk şartıdır. Nefsi ne kadar kontrol edebilirsen o kadar Cennet’e yaklaşırsın. Hatta öyledir ki büyük alimler bir nefis 70 şeytana bedeldir der. Zaten şeytanı da şeytan yapan şey nefsi değil midir? Meleklere vaizlik eden bir varlığı kibriyle en aşağılık varlığa dönüştürmüştür bu nefis. Şeytan gibi bir alimi alaşağı eden ego bize neler yapmaz.
Toplumun her kademesinde toplum yararına çalışan insanların egosu yarınlarının kati değil mi? Karşılıklı oturup konuşsak bu konuyu her birimiz 5-10 kişi sayarız bu özelliklere haiz. Ama olay şu ki başkalarındaki egonun onlara ne zarar verdiğini dışarıdan çok kolay görürüz de kendi egomuzla yüzleşmek ağırdır. Hep kaçar hep görmezden geliriz bizdeki egonun hakimiyetini. Verdiğimiz her karar sağlıklı bir bilinçle verilmiş gibi arkasında durur hiç muhasebesini yapmayız. Sonuç hüsransa eğer o zaman aklımız başımıza gelir gibi yaparız da, çıkardığımız sonuçlarla egomuzu güncelleyip bir sonraki seçimimizdeki etkisine engel olamayız.
Tarih “BEN” diyenlerle mi yoksa “BİZ” diyenlerle mi yazılır bilmem. Ama hayat biz diyebilenlerle yaşanır, dostluklar onlarla kurulur, mutlukta hüzünde onlarla paylaşılabilir. Nasılsa mezara yalnız gireceğiz. İçinden geçip gittiğimiz bu hayatı yalnız harcamaya değecek kadar değerli bir şey değil bu ego. Zor mu? Zor. Ama imkansız değil. Zaten zor olan daha güzel daha değerli değil mi? Belki de insanoğlunun bir inanca tutunmaya çalışmasındaki temel etken bu huzuru bulmanın yolunun egoyu öldürmekten geçtiğini derinlerde bir yerde biliyor olmasıdır. Kendimize sormamız gereken şey o derinlerdeki hazineyi bulmaya talip miyiz, değil miyiz?